Operation Mile High

It was a short flight from Houston to Dallas. It was in one of those flying tubes that would start descent before even the take off is complete.  There was no way to sleep in this flight and so I did not mind sitting next to the young mother with her three month old baby. I was in that blissful state where one has not slept yet but is not fully awake either, when the commotion started.

I was in the rear of the plane and the hostess picked up the phone and called the other two in the front. One of them hurried back with a big plastic bag. Out of the bag came masks and gloves. The masks were not simple piece of cloth around your mouth kind. These were heavy duty. They covered the nose and mouth and even had a transparent sheet to protect the eyes. The gloves covered almost till the elbows.

It looked like there was a chemical attack and the hostesses were taking care of themselves first so that they can move around to help the passengers. I was trying to hold my breath till I was given a mask and wondering if that mask is good enough to ward off whatever chemical has been released. But instead of more masks and gloves, the hostesses took out a bottle and sprayed what looked like salt on the carpet.

Then came a small plastic tray and scoop, the kind people carry when they walk their dog. The salt that was sprayed was carefully removed on to the tray and the tray scoop masks and gloves were put into a plastic bag and sealed. The hostesses then took out a vial of sanitizer and cleaned their hands thoroughly. As a final flourish a darker substance, that smelled like coffee was sprayed lightly on the carpet.

There was no chemical attack. All that happened was that the baby had thrown up a little bit of milk and it was cleaned. A little bit of coffee powder was sprayed to mask the smell. I was just amazed by the drama with which the entire cleaning was done. All it required was a couple of paper napkins. Just imagining what would be used in case of a real chemical attack.

எனக்கு விளம்பரம்ன்னா ரொம்பப் பிடிக்கும்!

வழக்கமாய் சென்னை வந்தால் வாக்கிங் போகும் பெசண்ட் நகர் பீச்தான். இந்த இரண்டு நாட்களாய்த்தான் பாடாய் படுத்துகிறது. எதோ காலச்சக்கரத்தில் ஏறிவிட்டாற்போல் ஒரு பிரமை. எல்லாம் பாழாப் போன விளம்பர நோட்டீஸ் ஒண்ணை நடக்கறவங்க கிட்ட விநியோகம் பண்ண வரும் வில்லனால் வந்தது.

அப்பொழுது எனக்கு வயது சுமார் பத்து இருக்கும். நாங்கள் வசித்தது திருநெல்வேலியில். சரியாகச் சொல்ல வேண்டுமானால் திருநேலியில். இப்பொழுது எல்லாம் ஊரே, தாமிரபரணியில் மணற்கொள்ளை, நெல்லையப்பர் கோயில், இருட்டுக்கடை அல்வா, போத்தீஸ், ஆரெம்கேவி என்ற ஒரு சின்ன  வட்டத்திற்குள் சிக்கிவிட்ட மாதிரி இருக்கு. நான் வளர்ந்த ஊரே வேற. நினைத்த பொழுதெல்லாம் தாமிரபரணி ஆத்துக் குளியல்கள், பள்ளியூட நேரத்தில் இங்க என்னல சுத்திக்கிட்டு கெடக்க என அன்பாய் ஏசும் அண்ணாச்சிமார்கள், மதிதா மேல்நிலைப் பள்ளியின் சார்வாள்கள் என்று பேச ஆரம்பித்தால் முடிவில்லாமல் நீண்டு விடும். இதை எல்லாம் ஒரு பக்கமாய் போட்டுவிட்டு இந்த ரெண்டு நாளாய்க் குடையும் விஷயத்திற்கு வரலாம். 

திருநெல்வேலியில் நாங்கள் இருந்தது ஜங்க்‌ஷனில். உலகத்திலேயே ரயில்வே ஸ்டேஷனைத் தவிர்த்து ஒரு குடியிருப்புப் பகுதி ஜங்க்‌ஷன் எனப் பெயர் பெற்றது இங்கு மட்டும்தான் இருக்கும். பத்து நிமிடம் சைக்கிளை மிதித்தால் வரும் இடம் டவுண். இந்த மாதிரி வித்தியாசமான பெயர் எல்லாம் எப்படி வந்தது ஏன் வந்ததுன்னு கேட்கக்கூடாது. அப்படித்தான். 

ஊரில் எங்க திரும்பினாலும் ஒரு தியேட்டர் கண்ணில் படும். ராயல், பாப்புலர், செண்ட்ரல், ரத்னா, பார்வதி, விநோதமாய் பெயரிடப்பட்ட பாலஸ் டி வேல்ஸ் என அடுக்கிக் கொண்டே போகலாம். இந்தத் தியேட்டர்களும் அதில் வரும் படங்களும் அவற்றைப் பார்க்க நான் பட்ட கஷ்டங்களும் கூட இந்தப் பதிவுக்குத் தேவை இல்லாதவை. விட்டுவிடலாம்.

பெரும்பாலும் வெள்ளிக்கிழமை படம் மாறும். இன்றைக்கு இருப்பது போல ப்ளெக்ஸ்போர்ட், கட்டவுட், இணையத்தில் முன்பதிவு எல்லாம் இல்லாத காலம். புதுப்படம் வந்தா ஒரு ரெட்டை  மாட்டு வண்டியில் ரண்டக்க ரண்டக்கன்னு மேளம் கொட்டிக்கிட்டு வருவாங்க. வண்டிக்கு ரெண்டு பக்கமும் பெரிய போஸ்டர் ஒட்டி இருக்கும். அவங்க அள்ளி வீசும் கோவிந்தா மஞ்சள், அடிக்கும் ரோஸ் கலர் நோட்டீஸ்களைப் பிடிக்க வண்டிக்குப் பின்னாடி தெருவில் இருக்கும் பசங்க பூரா ஓடுவாங்க.

எங்க தெருவில் நாந்தான் இருக்கிறதுலயே சின்னப்பையன். அதனால எனக்கு அந்த நோட்டீஸ் கிடைக்கவே கிடைக்காது. மத்த பசங்க எல்லாம் என்னைத் தள்ளிவிட்டு எல்லா நோட்டீஸையும் வாங்கிடுவாங்க. என்னிக்காவது அப்பா கையில் கிடைத்த நோட்டீஸை வெச்சு இருந்தாத்தான் உண்டு.  மத்த பசங்க நோட்டீஸை வாங்குவாங்களே தவிர அதை சுக்குநூறாக் கிழிச்சு ரோட்டில் போட்டுட்டுப் போயிடுவாங்க. எனக்கு அந்த நோட்டீஸ் பின்னால அந்த போஸ்டரில் இருக்கிற மாதிரி படம் வரையப் பிடிக்கும். எம்ஜியார் பட நோட்டீஸ்களில் இருக்கும் ஆக்‌ஷன் போஸ்ட் படங்களைக் கிழித்து ரேழியில் இருக்கும் பீரோவில் ஒட்டி அடி வாங்குவேன்.  அதுக்காகவே ஒண்ணே ஒண்ணு கிடைக்காதான்னு அலைவேன். எனக்கு மட்டும் நோட்டீஸ் தராமல் வண்டியில் போகும் ஆட்களை திட்டித் தீர்ப்பேன். 

இத்தனை வருடங்களுக்குப் பின் அந்த மாதிரி கிடைக்காதா என்று ஏங்க வைத்துவிட்டான் இந்த வில்லன். எல்லாம் இரண்டு நாட்களாகத்தான்.

நான் போகும் அதிகாலை வேளையில் வயதானவர்கள் கூட்டம்தான். என்னமோ சிம்லா ரேஞ்சில் பனிப்பொழிவதாக நினைத்துக் கொண்டு ஸ்வெட்டர், குல்லா, கழுத்தில் மப்ளர் என்று சர்வாலங்காரத்துடன் அதே 'வேகத்தில்' உடன் நடக்கும் நண்பர்களோடு பேரன் பேத்திகள் ஸ்கைப்பில் சொன்ன பிரதாபங்களை அசை போட்டுக் கொண்டு ஒரு கூட்டமே நடக்கும். 

இவர்கள் எல்லாருக்கும் நோட்டீஸைத் திணிப்பவன் நான் வரும் பொழுது மட்டும் கையை இழுத்துக்கொண்டு எங்கேயோ பார்ப்பது போல விலகிப்போய்விடுவான். ஒரு நாளைக்கு ஐந்தாறு சுற்றுகள் நடப்பேன், ஒவ்வொரு முறையும் எனக்கு மட்டும் நோட்டீஸ் கிடைக்காது. இன்று அவனாகத் தராவிட்டாலும் கேட்டு வாங்கி விட வேண்டியதுதான் என்ற முடிவோடு பீச்சுக்கு வந்தேன். 

எதிர்பார்த்ததைப் போலவே அவன் நின்று கொண்டிருந்தான். நான் நெருங்கியதும் தூரப் பார்வை பார்த்து நகர்ந்தான். "அது என்னப்பா நோட்டீஸ், ஒண்ணு குடு பார்ப்போம்" என்று நான் கையை நீட்ட, வேறு வழியில்லாமல் ஒன்று தந்தான். கூடவே "உனக்கு எதுக்கு சார் இது" என்ற இலவச அட்வைஸ். 

இரண்டாய் மடித்திருந்த நோட்டீஸைத் திறந்து பார்த்தால் சீனியர் சிட்டிசனுக்கான மெடிக்ளெயிம் முகவரின் விளம்பரம்.

விடிந்தும் விடியாத நேரத்தில் தூக்கம் கெட்டு, தலைமுடி எல்லாம் கொட்டி வழுக்கையாய் இருந்தாலும் இளமையாக இருக்கிறேன் என நோட்டீஸ் தராமல் போனவனைத் திட்டவே தோன்றவில்லை. 

 

PS: ரொம்பவே சுமாரக இருந்த என் எழுத்தை சூப்பராக்கிய தம்பி ராஜேஷ் கர்காவிற்கு (இலவசகொத்தனார்) மனமார்ந்த நன்றி...

Let the games begin....

Reality shows that involve singing and dancing are so passé. There is a new game in town. The aim of the game is simple - complete the course in a given time and you get a clean chit. If not you will end up paying money. But remember, one you start you have to go through the game fully, there is no quitting halfway. Sounds risky? Yet, thousands play the game everyday. 

The course is approximately a kilometer and a half in length. Your time starts when you get your timesheet from the time keeper. You drive through a curved slope for around 300 meters before you enter the scene of action. Your way is paved with various hazards - other players would have parked their vehicles in your way, there will be others who would be slithering slowly, there would be a horde of people standing on, walking by or crossing your road. You would have other things left at strategic places on the road.

You would need to maneuver your vehicle through and either pick up or drop characters and boxes on your way out.  If you are dropping off, you need to find a location where you can park your car and help your characters out. If you are picking them up, you still need to park and scan the arena for them. If you happen to be stuck with characters with limited mobility, tough luck, you are not going to complete the game on time.

You would also be expected to drop off or pick up boxes. If you have boxes that you have to unload, you would need to scan the area for a trolley.  They will not be readily available. You should have sharp eyes to locate them and the ability to grab it quickly and beat the other players from snatching it away. A good idea here would be to park your car where possible and follow another player who might have the assignment to load boxes, in which case he would leave a trolley empty. 

When you complete the drop or the pick up, you would then need to drive around the other participants and their cars and other hazards towards the exit. You would encounter other challenges such as the super sized speed breakers. Go too slow over them and you may be hit from behind by others, go too fast and you may end up damaging your vehicle. Either ways you are cooked. You would need special skills to navigate these. 

Finally, you will see three exit points each with its own time keeper. You need to choose the lane that would bring you the fastest to the exit point. But you would never make the right choice. Thank Mr.Murphy for that. When you reach the exit point, you hand off your time sheet to the time keeper and wait with baited breath. If you are lucky, you would have made it in time and get to go scot free. But the probability of you being the loser is high and you end up shelling out money based on how delayed you were. 

Sounds like an interesting challenge, right?! If you are the gaming kind, volunteer to drop off or pick people from Chennai Airport and have all this fun!

PS : Beware of falling ceiling panels. 

I wonder why my agony uncle column had no takers.

Dear Hari, 

I hope you can help me here. I am 32 and my husband is 34. We have been married for 12 years. He was recently laid off from work and I work double shifts to make the ends meet. Yesterday I got a lucky break and came home early only to find my husband in the bedroom with a neighborhood lady, making passionate love to her. I clicked a few pictures using my cellphone (attached) as evidence. 

When I confronted him, he said he was depressed and that was the reason he strayed. He promised that he would be faithful and have not contacts with that lady. What should I do? Can you please help?

Sincerely

Ms  G.K., Mumbai

..............

Dear Ms. G.K.

It was shocking to see the pictures you had emailed. I cannot understand why would you use a cell phone in such a low light condition especially with moving subjects. You really need to invest in at least a starter level DSLR. 

There are three things that you should keep in mind - Aperture, time and ISO settings. Whether it is a film camera or digital camera, there is a limit on how high the ISO settings can go. The higher the ISO, more the noise would be. I would recommend 1600 ISO. 

The other investment I would make is in a tripod. If you have the luxury of a tripod, you can set up a reasonable aperture and a longer exposure time. But a longer exposure would not work with moving objects such as yours. Hence you would need to make the aperture as wide as possible. Remember, the smaller the f/stop number, the wider the aperture. 

The one other variable is light. If you can increase the amount of light it would be great. See if you can equip your bedroom with motion sensor linked lights.

You can also experiment with lens that go super fast in auto focussing. All the modern lenses are also equipped with image stabilizer, which go a long way in helping shoot in the given circumstance. Do let me know if you need any further clarifications.

Good luck with your camera...

Regards

Hari

PS: The composition in your photgraphs are good. You have an artistic eye.